Rekompensata Za Znak Zodiaku
Podstawa C Celebryci

Dowiedz Się Kompatybilności Za Pomocą Znaku Zodiaku

Artykuł

7 tajemniczych ludzi bez przeszłości

najwyższy-lider-limit'>

Jak w programie telewizyjnymNierozwiązane tajemnicea jego trzy powroty dowiodły, że ludzie kochają dobrą tajemnicę. Historia jest jednak pełna ludzi, którzy zniknęli bez śladu; rzadsze są te, które wydają się wyłonić znikąd, bez dającej się prześledzić przeszłości. Tutaj, w erze Internetu, oczywiście coraz łatwiej jest rozwiązać te zimne przypadki, ale wciąż istnieje wiele, które pozostają nierozwiązane. Oto kilka bardziej przerażających ludzi bez przeszłości.

ciekawostki o Jamesie Garfieldzie

1. JEROME Z PIASKOWEJ ZATOKI

Sandy Cove, Digby Neck, Nowa Szkocja. Źródło zdjęcia: Paul Hamilton przez Flickr // CC BY-SA 2.0

Chociaż wersje jego odkrycia różnią się, ogólna historia mówi, że we wrześniu 1863 roku w Nowej Szkocji w Kanadzie ośmioletni chłopiec spacerujący po plaży Sandy Cove spotkał mężczyznę, który cierpiał z powodu zimna i przeziębienia. Nie miał też nóg.

Kiedy rodzina chłopca zabrała beznogiego mężczyznę do swojego domu w wiosce Digby Neck, dowiedzieli się, że nie mówi po angielsku. Mieszkańcy miasta nazwali go Jerome, po tym, jak wymamrotał coś, co brzmiało jak to imię, gdy zapytali, kim jest. Nie tylko nie mówił po angielsku; nie mówił słowami. Gdy ciekawscy gapie zaczęli zatrzymywać się przy domu, by sprawdzić tajemniczego nieznajomego, Jerome warczał na nich jak pies.

Kiedy Jerome został zbadany, intryga się zgęstniała. Wydawało się, że jego amputacje były świeże, tak bardzo, że wciąż mieli na sobie opatrunki i jeszcze się nie zagoili. Wyglądało na to, że wykwalifikowany chirurg usunął mu nogi. To nie był wypadek.

Po pewnym czasie mieszkańcy w większości baptystycznego miasta Digby Neck w jakiś sposób zdecydowali, że Hieronim może być katolikiem (według niektórych relacji, ze względu na śródziemnomorski wygląd) i został wysłany do pobliskiej akadyjskiej społeczności Meteghan. Został przygarnięty przez korsykańsko-kanadyjskiego poliglota Jean Nicola, który oprócz łaciny, włoskiego i hiszpańskiego spróbował na nim francuskiego. Jerome albo ich nie znał, albo nie chciał.

Nicola trzymał Jerome'a ​​w swoim domu, opiekując się nim przez kolejne 7 lat, wraz z żoną Julitte i pasierbicą Madeleine, dla której Jerome stał się ulubieńcem. To właśnie podczas jego pobytu w Meteghan rząd został powiadomiony o niezidentyfikowanej podwójnej amputacji i przyznał mu dwudolarową tygodniową stypendium na jego opiekę. Mimo że mieszkał z lingwistą, Jerome nigdy nie nauczył się mówić w żadnym języku i mógł tylko chrząkać i warczeć.

Po śmierci Julitte Jerome został wysłany do rodziny Comeau w pobliskim mieście St. Alphonse. Hieronim pozostał tu do końca życia, pozwalając Comeaus na zebranie wstępu od gapiów, aby go zobaczyć (oprócz odebrania jego stypendium rządowego). Jerome zmarł w 1912 roku, prawie 50 lat po tym, jak znaleziono go na plaży. Nikt nigdy nie zorientował się, kim był.

Amazonka

Jerome stał się ulubioną postacią w ludowej historii Nowej Szkocji, z piosenkami, a nawet filmami opowiadającymi jego historię

, a teorie na jego tle wciąż obfitują. Niektórzy twierdzą, że Jerome był marynarzem, który został ukarany amputacją po próbie buntu, podczas gdy inni twierdzą, że był spadkobiercą fortuny, która została okaleczona, uzurpowana, a następnie usunięta. Według książki opublikowanej przez historyka z Nowej Szkocji Frasera Mooneya Jr w 2008 roku, Jerome był imigrantem z miasta w pobliskim Nowym Brunszwiku, który cierpiał na gangrenę i został wysadzony w Sandy Cove po tym, jak stał się zbyt dużym ciężarem dla miasta .

Żadna z tych teorii nie została udowodniona – i do dziś tożsamość Hieronima wciąż stanowi zagadkę.

2. JAN NIE. 24

W październiku 1945 r. znaleziono głuchego nastolatka, który błąkał się po ulicach Jacksonville w stanie Illinois, niezdolny do mówienia, podpisywania ani komunikowania się w inny sposób. Jedyne, co mógł napisać, to imię „Lewis”. Po pewnym czasie prób zlokalizowania jego krewnych i niepowodzeniach, sędzia skazał go na stanowy system zdrowia psychicznego, a ponieważ był 24. bezimienną osobą, która dostała się do tego systemu, stał się znany jako John Doe No. 24 (a nie Lewis, tajemniczo). Imię pozostało z nim aż do śmierci.

Po tym, jak przez lata był maltretowany w stanowym zakładzie psychiatrycznym, sytuacja Johna pogorszyła się, ponieważ w końcu stracił również wzrok, prawdopodobnie jako efekt uboczny cukrzycy. Kiedy to się stało, został przeniesiony do kilku różnych domów opieki po 30 latach w federalnym systemie zdrowia psychicznego. Podobno zachował jednak poczucie humoru i był wesołym facetem, który lubił tańczyć do muzyki, czując wibracje.

Kiedy zmarł na udar w domu opieki w Peorii w 1993 roku, nikt nie był bliższy odkrycia, kim był i skąd pochodził. Podczas nabożeństwa przy grobie, gdy tłum został zapytany, czy ktoś ma coś do powiedzenia na temat Johna, nikt tego nie zrobił. Na szczęście może nie zostać całkowicie zapomniany; kiedy usłyszała smutną historię, piosenkarka / autorka tekstów Mary Chapin Carpenter upamiętniła go w swojej piosence „John Doe No. 24”.

3. MONSIEUR CHOUCHANI

Znany również jako Shushani, żydowski nauczyciel M. Chouchani jest najbardziej znany ze swoich wybitnych uczniów – z których jednym był laureat Pokojowej Nagrody Nobla Elie Wiesel – a nie z własnych prac, ale to głównie dlatego, że pilnie strzegł tajemnicy swojej tożsamości dla całe jego życie.

Rozczochrany, żebraczy wygląd Chouchaniego jest często wspominany w relacjach z jego życia. Wiesel napisał, że Chouchani był „brudny”, „włochaty” i „wyglądał jak włóczęga, który stał się klaunem lub klaun grający włóczęgę”, podczas gdy według innego ucznia, litewsko-francuskiego filozofa Emmanuela Levinasa „jego wygląd zewnętrzny był dość nieprzyjemny , niektórzy mówią, że nawet odrażające”. Ale wywarł silne wrażenie na swoich uczniach, którzy nazwali go mistrzem filozofii, matematyki i Talmudu. Obaj mężczyźni przypisują mu bycie jednym z ich najbardziej wpływowych nauczycieli w historii.

Niezwykle niewiele wiadomo o pochodzeniu Chouchani. Tuż po II wojnie światowej, w latach 1947-1952, rabin mieszkał w Paryżu, potem na kilka lat zniknął, na jakiś czas pojawił się w Izraelu. Potem znowu na krótko przebywał w Paryżu. W końcu przeniósł się w pewnym momencie do Ameryki Południowej, gdzie mieszkał do śmierci. Poza tym wszystko, co naprawdę wiadomo o tym facecie, to to, że urodził się w 1895 roku, a nawet lokalizacja jest nieznana.

Tak jak jego prawdziwe imię. Uważa się, że Chouchani i Shushani to przezwiska i prawdopodobnie kalambury; Shushani to demon dla kogoś z biblijnego miasta Shushan, obecnie we współczesnym Iranie. Ale nikt nie jest nawet jasny, DLACZEGO został tak nazwany. Albo kiedy zaczął być tak nazywany. Albo co to za kalambur, jeśli taki istnieje.

Wiemy, że Chouchani zmarł w 1968 roku i jest pochowany w Montevideo w Urugwaju. Wiesel zapłacił za swój nagrobek i napisał epitafium, które brzmi: „Mądry rabin Chouchani błogosławionej pamięci. Jego narodziny i jego życie są zapieczętowane w zagadce”. Przybiłem to.

4. BELLA (Z WIĄZU WICH)

David Buttery przez Wikimedia // Public Domain

W 1943 roku, w środku II wojny światowej, czterech chłopców bawiło się w Hagley Wood pod Stourbridge w Anglii, kiedy dokonali ponurego odkrycia: ludzka czaszka w wydrążonym pniu oczaru wirginijskiego. Kiedy policja wróciła na miejsce, znalazła w drzewie więcej gadżetów - prawie kompletny szkielet kobiety w średnim wieku wraz z kilkoma częściami garderoby, butem i tanią obrączką. W pobliżu odkryto następnie odciętą rękę. Zwłoki znaleziono z kawałkiem tafty w ustach, co sugeruje, że kobieta została uduszona i nie żyła od około półtora roku. Przypuszcza się, że została wepchnięta do drzewa, gdy była jeszcze ciepła, ponieważ rigor mortis zapobiegłby temu.

Gdy szalała wojna, proces identyfikacji został zahamowany – ludzie znikają przez cały czas podczas wojny, często celowo. Władze mogły z grubsza rozpoznać, jak wyglądała kobieta, ale nie miały pojęcia, skąd pochodzi. Jedyne, co mieli, to jej przybliżony wiek (35 lat), wzrost (5 stóp), kolor włosów (mysi brąz) i fakt, że miała popsute zęby. Przeszukanie 3000 przypadków zaginionych osób nie pomogło i chociaż prasa opisała tę historię, nikt nie ujawnił informacji. Wojna wybuchła, a ludzie zapomnieli o incydencie.

Aby dodać przerażające, dziwne wiadomości zaczęły pojawiać się w okolicach Bożego Narodzenia 1943 lub 1944 (źródła różnią się). W miasteczku Old Hill w West Midlands, niedaleko Hagley, z boku pustego budynku pojawiło się graffito namalowane białą kredą, pytające:KTÓRZY ZŁOŻYLI LUEBELLĘ Z WICH-WIĄZU.(Oczar wirginijski i wiąz górski łatwo ze sobą pomylić.) Inne podobne zwroty szybko pojawiały się w pobliskich miejscowościach, zawsze z imieniem Bella lub Luebella, a często z nazwiskiem Hagley Wood. Po tygodniu lub dwóch fraza stała się bardziej spójna, przybierając postać:KTO Umieścił Bellę w Wychach?[czasamiCZAROWNICA]WIĄZ?

kiedy Grindelwald zdobył starszą różdżkę?

Pomimo wiadomości, sprawa pozostała zimna jak zawsze. Najlepszym tropem, jaki kiedykolwiek wymyśliła policja, było to, że nazistowska siatka szpiegowska działała w rejonie Midlands podczas wojny, a jedna z kobiet powiązanych ze szpiegami nazywała się Clarabella Dronkers (lub prawdopodobnie Clara Bauerle), która była w niej trzydziestych i miał nieregularne zęby. Nie mieli jednak wystarczających informacji, aby potwierdzić, że była Bellą, której szukali.

Nikt nigdy nie zdołał ustalić tożsamości artysty graffiti, ani artystów. Fraza pojawiała się przez dziesięciolecia po morderstwie w Midlands i wokół niego. W wielu przypadkach został pomalowany sprayem na biało, wszystkie czapki, na podstawie 250-letniego Obelisku Wychbury w Birmingham; ta lokalizacja wydaje się być wybrana po raz pierwszy w latach 70., a ostatnie pytanie pojawiło się tam w 1999 roku.

5. CZŁOWIEK Z OTWORU

Ma mnóstwo pseudonimów, w tym Ostatni Plemiona i Najsamotniejszy Człowiek na Ziemi. Ale jego prawdziwe imię, podobnie jak jego historia, nie jest znane. Zwykle nazywany Człowiekiem z Dziury, po raz pierwszy odkryto, że mieszka samotnie w amazońskim lesie deszczowym w 1996 roku, na skrawku ziemi otoczonym hodowcami bydła i uważa się, że jest ostatnim żyjącym członkiem swojego rdzennego plemienia. Który? To też jest nieznane, podobnie jak język, którym mówi.

Najpopularniejszy przydomek MofH wywodzi się z jego praktyki kopania wąskich, głębokich na 6 stóp przepaści wewnątrz każdego z jego domów – które są wykonane ze słomy, strzechy i gigantycznych liści, a każdy z nich ostatecznie odrzuca, aby zbudować nowe schronienie, pozostawiając dziura z tyłu. Uważa się, że celem dziur jest uwięzienie zwierząt, a może jest to miejsce, w którym może się ukryć. Ma też ogród, w którym uprawia między innymi maniok, kukurydzę i owoce łapy łapy.

Od 2007 roku brazylijska Fundação Nacional do Índio, krajowa rządowa agencja ochrony tubylców, zabroniła rozwijania, a nawet wkraczania na ziemię Człowieka z Dziury, zaczynając od odgrodzenia 31 mil kwadratowych wokół jego terytorium, a następnie rozszerzając o 11,5 więcej. Otrzymał już prawa do swojej tradycyjnej ziemi, zgodnie z konstytucją Brazylii.

Od 2014 roku Człowiek z Dziury żył, chociaż wystrzeli w ciebie strzałę, jeśli podejdziesz zbyt blisko.

6. KASPAR HAUSER

Współczesny wizerunek Kaspara Hausera autorstwa Johanna Georga Laminita. Źródło obrazu: Wikimedia // Domena publiczna

Ten jest prawie na pewno mistyfikacją, ale jakaż to misterna mistyfikacja.

W maju 1828 r. na ulicach dzisiejszej Norymbergi w Niemczech znaleziono nastoletniego chłopca w chłopskim ubraniu, wywołując tak bezradną i zdezorientowaną atmosferę, że przechodnie zatrzymywali się, by mu pomóc. Nosił przy sobie dwa listy, jeden od swojego dozorcy, który twierdził, że wychował chłopca od niemowlęctwa i uczył go czytania, pisania i religii, ale nigdy nie pozwolił mu „wyjść ani kroku z mojego domu”, a inne od matki, że urodził się 30 kwietnia 1812 r., że nazywa się Kasper Hauser, a jego ojciec kawalerzysta nie żyje. Listy były napisane tym samym charakterem pisma. Zabrano go do domu kapitana von Wesseniga, gdzie powiedział tylko, że chciałby być kawalerzystą, tak jak jego ojciec, i „Koń! Koń!' Jeśli zadano mu jeszcze jakieś pytania, wybuchał płaczem i krzyczał „Nie wiem!”

Kiedy Hauser trafił do aresztu policji, uwięziony jako włóczęga na zamku w Norymberdze, powiedział nieco więcej. Twierdził, że odkąd pamiętał był przetrzymywany w ciemnej celi, mając jedynie wełniany koc, dwa drewniane konie i psa-zabawkę, i karmił wyłącznie chlebem i wodą. (W związku z tym odmawiał jedzenia, które mu dano, z wyjątkiem chleba i wody, okazując szczególną wstręt do mięsa). Dodał, że nigdy nie widział twarzy swojego opiekuna, tylko że od czasu do czasu pił wodę o gorzkim smaku i potem obudził się i stwierdził, że jego włosy i paznokcie zostały obcięte. Poza tym wydawał się mieć obsesję na punkcie koni, rozświetlając się radością po tym, jak ktoś dał mu konia-zabawkę, głaskał go, rozmawiał z nim.

Jednak chłopiec wydawał się być w dobrym zdrowiu, pokonując 90 stopni w górę wieży do celi więziennej i nie wykazywał żadnych oznak krzywicy ani innego niedożywienia, które towarzyszyłoby wychowaniu w lochu. Powiedział, że niedawno nauczył go chodzić tajemniczy mężczyzna o poczerniałej twarzy, który nauczył go zdania: „Chcę być kawalerzystą, tak jak mój ojciec” (w dialekcie starobawarskim), ale nie miał pojęcia co to znaczyło. Powiedział, że ten sam człowiek był tym, który wysadził go na ulicy w Norymberdze.

Hauser był obiektem wielkiej ciekawości, a ludzie zaczęli go odwiedzać w jego celi więziennej, w tym burmistrz miasta, który spędzał z nim wiele godzin na rozmowach. Zaczęły krążyć plotki, że mógł być szlachcicem, może nawet jednym z książąt rodu Baden.

Po dwóch miesiącach Hauser został zwolniony, a nauczyciel Georg Daumer w końcu zabrał chłopca do swojego domu i zaczął uczyć go pisania, czytania i rysowania – w czym Hauser wykazał się dużą umiejętnością, zwłaszcza dla kogoś, kto rzekomo nigdy nie miał okazja do ćwiczeń.

Rysunek przypisywany Kasparowi Hauserowi. Źródło obrazu: Wikimedia // Domena publiczna

Po około roku Hauser zaczął doznawać tajemniczych kontuzji. Został znaleziony pewnego dnia w piwnicy Daumera z raną głowy, mówiąc, że został zaatakowany przez mężczyznę w kapturze, który powiedział mu: „Wciąż musisz umrzeć, zanim opuścisz Norymbergę”. Twierdził, że to ten sam człowiek, który zabrał go do Norymbergi – rozpoznał głos.

Zaowocowało to przeniesieniem go do siedziby urzędu miejskiego. Około sześć miesięcy później pistolet wystrzelił w sypialni Hausera i znaleziono go z kolejną krwawiącą raną głowy. Wyjaśnił, że przypadkowo strącił pistolet z miejsca, w którym wisiał na ścianie. Problem polegał na tym, że rana była dość niewielka i na pewno nie odpowiadała rany postrzałowej. Opiekunowie oskarżyli go o kłamstwo i wysłali do domu barona von Tuchera, który również skarżył się na kłamstwa Kaspra, a także na jego próżność. Chłopiec kontynuował palenie mostów, gdy był przewożony do różnych opiekunów i wyrzucany po kilku miesiącach. Jeden z patronów napisał: „Hauser to sprytny kombinator, łobuz, nikczemnik, którego należy zabić”.

W 1833 roku, pięć dni po wielkiej kłótni z innym nauczycielem, który zabrał nastolatka i dowiedział się, że jest wielkim kłamcą, Kasper pojawił się z poważną raną klatki piersiowej. Twierdził, że został zwabiony do ogrodu dworskiego Ansbach, a nieznajomy dał mu torbę, a następnie dźgnął go w lewą pierś. Kiedy policja przeszukała chłopca, znaleźli fioletową torebkę zawierającą list napisany w Spiegel schrift (niemieckie pismo lustrzane). W języku angielskim było napisane:

„Hauser będzie
w stanie powiedzieć ci dość dokładnie, jak
Patrzę i skąd jestem.
Aby zaoszczędzić Hauserowi wysiłku,
Sam chcę ci powiedzieć skąd
Przychodzę _ _ .
pochodzę z _ _ _
granica z Bawarią _ _
Na rzece _ _ _ _ _
nawet
podać imię: M. L. Ö.”

Tym razem nikt mu nie uwierzył, mówiąc, że rana, podobnie jak poprzednie, była prawdopodobnie samookaleczona i prawdopodobnie po prostu przebił sobie klatkę piersiową głębiej, niż zamierzał. List był również złożony w dziwny trójkątny kształt, z którego znany był sam Hauser, i zawierał pewne błędy gramatyczne typowe dla jego pisma.

Więc nic nie zrobili, a Hauser zmarł z powodu rany trzy dni później. Został pochowany w Ansbach, a epitafium głosi: „Tu leży Kaspar Hauser, zagadka swoich czasów… tajemnicza jego śmierć”.

Chociaż historycy zdają się zgadzać, że Hauser był pełen tego, żaden z nich nigdy nie domyślił się, skąd pochodził, a przez ponad sto lat panował pogląd, że był zaginionym księciem Badenii. Wreszcie, w 1996 roku, próbka krwi Hausera została porównana z próbkami żyjących członków Domu Baden. Nie ma kości.

7. ZIELONE BUTY

Jedną rzeczą jest umrzeć spowita tajemnicą, twoja tożsamość nigdy nie została odkryta, ale czym innym jest to, że twoje anonimowe, zamrożone ciało będzie służyć jako punkt orientacyjny przez następne 13 lat.

Szczerze mówiąc, nie jest to takie rzadkie, gdy masz do czynienia z ciałami na Mt. Everest. Oczywiście wystarczająco trudno jest wspiąć się na to coś, a tym bardziej odzyskać martwych ludzi i ściągnąć ich w dół góry, zwłaszcza jeśli wpadli w trudno dostępne miejsca. Tak było ze zwłokami znanymi jako Zielone Buty, które leżały na prawym boku z zasłoniętą twarzą na najwyższej górze świata od co najmniej 2001 do 2014 roku.

Chociaż w danym momencie na Evereście znajduje się około 200 zamrożonych ludzkich ciał, to lokalizacja Zielonych Butów w połączeniu z jego jasnym limonkowozielonym obuwiem uczyniła go tak niezapomnianym. Na wysokości około 27 900 stóp wszystkie ekspedycje przybywające od strony północnej mogły wyraźnie dostrzec Zielone Buty zwinięte w jego ostatnim miejscu spoczynku, w wapiennej jaskini. Jest tak dobrze znany, że inny wspinacz, David Sharp, zginął w Grocie Zielonych Butów (bo tak się nazywa) w 2006 roku, po wielogodzinnym leżeniu w hipotermii, podczas gdy minęło go co najmniej dwa tuziny innych wspinaczy. Uważa się, że inni wspinacze widzieli go i myśleli, że był już martwym Zielonym Butem i dlatego nie zatrzymali się i nie pomogli.

Istnieje wiele pomysłów na to, kim są Zielone Buty. Najczęściej uważa się go za indyjskiego wspinacza Tsewanga Paljora, o którym wiadomo, że nosił zielone buty w dniu, w którym zniknął na Everest w 1996 roku. Inni uważają, że to ciało jego partnera wspinaczkowego, Dorje Morupa. Obaj mężczyźni zginęli w katastrofie Everestu w 1996 roku, wraz z sześcioma innymi. Na Evereście zginęło wiele osób – ponad 200 – i wydaje się mało prawdopodobne, że tożsamość Zielonych Butów zostanie kiedykolwiek przypięta. W 2014 roku on (lub ona) zniknął, prawdopodobnie usunięty i pochowany.

ROZWIĄZANE: LORI ERICA RUFF

Wikipedia // Domena publiczna

Aktualizacja z września 2016 r.: Sprawa została już rozwiązana – Lori Erica Ruff była Kimberly McLean, kobietą z Pensylwanii, która opuściła swoją rodzinę w wieku 18 lat.

Lori Ruff zachowywała się dziwnie w miesiącach poprzedzających jej śmierć w 2010 roku, ale nie było to nic nowego – z tego powodu jej mąż Blake niedawno się z nią rozstał. Lori zawsze była dziwna, na początek nie pozwalała członkom swojej rodziny trzymać córeczkę. Chociaż była po czterdziestce, poprosiła na Boże Narodzenie o łatwy do wypieku piekarnik. Miała też dziwny zwyczaj nagłego opuszczania rodzinnych spotkań, żeby się zdrzemnąć. Ostatnio było jeszcze gorzej – po tym, jak Blake złożył wniosek o rozwód, Lori wysyłał nękające e-maile do swojej rodziny, a nawet ukradł komplet kluczy do ich domu.

Ale nawet po tym, jak popełniła samobójstwo strzelając z broni palnej w Longview w Teksasie, ani jej mąż, ani żaden z jej teściów nie widzieli nadchodzącej ostatecznej bomby.

Przez cały czas trwania małżeństwa w szafie małżonków leżała skrytka – skrytka, której Blake miał nigdy nie dotykać – a kiedy została podważona, okazało się, że zawierała serię dokumentów wskazujących na bardzo zawiłą przeszłość. Lori zawsze unikała swojego pochodzenia, mówiąc, że jej rodzice nie żyją i nie ma rodzeństwa, i okazuje się, że miała dobry powód, by być ostrożnym: zanim poślubiła Blake'a i została Lori Ericą Ruff, była Lori Erica Kennedy, mając legalnie zmieniła swoje nazwisko w lipcu 1988 roku. Ale zaledwie kilka miesięcy wcześniej wygląda na to, że nazywała się Becky Sue Turner – a według znanego rodziny śledczego Becky Sue Turner była dwulatką, która zmarła w pożar w Fife w stanie Waszyngton w 1971 roku.

Tam szlak się kończy. Ruff zdobyła również nowy numer ubezpieczenia społecznego po tym, jak zmieniła nazwisko na Lori Kennedy, co w zasadzie wyczyściło jej tożsamość. Nie wiadomo, jakiego imienia używała, zanim została Becky Sue, ani tak naprawdę wiele o niej, tylko że uzyskała GED i dyplom z zarządzania biznesem na University of Texas w Arlington w 1997 roku i mogła kiedyś pracować jako egzotyk tancerz, według starej znajomości.

W skrytce znajdowały się również fałszywe listy referencyjne od pracodawcy i właściciela, a także skrawki papieru z nieczytelnym napisem – tylko słowa „policja z północnego Hollywood”, „402 miesiące” i nazwisko adwokata Bena Perkinsa na zewnątrz. Podejrzewa się, że w pewnym momencie mogła grozić jej więzienie – 402 miesiące. Podejrzewa się również, ze względu na niektóre dokumenty, że mogła być starsza, niż się rzekomo, teoria ta jest poparta faktem, że cierpiała na bezpłodność, gdy miała 20 lat i zastosowała zapłodnienie in vitro począć córkę w 2008 roku.

jak długo żyją dzikie kaczki?

Ruff napisała Blake'owi 11-stronicowy list pożegnalny, a także krótszą, zaadresowaną do jej córki, ale ani te, ani nic znalezione w skrytce – ani jej nędzny dom pełen brudnych naczyń i gryzmolonych skrawków papieru – nie wyjaśniły zagadki kim była lub skąd pochodziła. Policja nie ma nawet żadnych tropów, a jedynie listę wykluczonych podejrzanych. Badacz Ubezpieczeń Społecznych przydzielony do sprawy, w odniesieniu do umiejętności kradzieży tożsamości następnego poziomu, mówi: „Jest bardzo dobra”.