18 faktów na temat Charlesa Dickensa

To były najlepsze czasy, to były najgorsze czasy, a Charles Dickens spisał to wszystko — makabryczne prawdy o wiktoriańskiej Anglii i niebezpieczeństwach brytyjskiego systemu klas społecznych. Jego bezprecedensowa sława uczyniła go najpopularniejszym powieściopisarzem swojego stulecia i od tego czasu książki Charlesa Dickensa nigdy nie wyszły z druku. Ale autorWielkie Oczekiwania, Ponury Dom, a dziesiątki innych dzieł było czymś więcej niż tylko pisarzem. Oto 17 faktów na temat Charlesa Dickensa w jego 207. urodziny.

1. Charles Dickens został zmuszony do pracy w młodym wieku.

Najstarszy syn Elżbiety i Johna Dickensów urodził się w lutym 1812 roku na wyspie Portsea w brytyjskim mieście Portsmouth i w młodości przeprowadził się z rodziną do Yorkshire, a następnie do Londynu. Trzeba przyznać, że był „bardzo małym i niezbyt zadbanym chłopcem”.

Kiedy jego ojciec został ponownie wezwany do Londynu, aby zostać urzędnikiem w Urzędzie Wynagrodzeń Marynarki Wojennej, starszy Dickens zgromadził tak wielki dług, że cała rodzina – z wyjątkiem Charlesa i jego starszej siostry Fanny – została wysłana do więzienia dla dłużników Marshalsea (później powieści DickensaMała Dorrit).

Pozostawiony sam sobie, mając zaledwie 12 lat, Dickens musiał porzucić prywatną szkołę i pracować w Warren’s Blacking Warehouse nad Tamizą, zarabiając sześć szylingów tygodniowo, przyklejając etykiety do popielnic używanych do pasty do butów.

2. Kolejna praca nauczyła Charlesa Dickensa pisać.

W latach 1827 i 1828 15-letni Dickens znalazł pracę jako młodszy urzędnik w kancelarii prawnej Ellisa i Blackmore'a – ale zamiast odświeżyć pracę prawniczą, aby ostatecznie zostać prawnikiem, zachłannie studiował stenograficzną metodę pisania opracowaną przez Thomasa Gurneya. Umiejętność ta pozwoliła mu rozpocząć pracę jako reporter w latach 30. XIX wieku, relacjonując wybory parlamentarne i brytyjskie dla takich placówek jakKronika Poranna.

3. Charles Dickens publikował prace pod pseudonimem.

Pierwsze opublikowane prace Dickensa ukazały się w latach 1833 i 1834 bez podpisu autora. W sierpniu 1834 r. jego opowiadanie „Pensjonat” ukazało się wMiesięcznik, zawierał wybrany przez niego pseudonim „Boz”.

Jednosylabowa nazwa pochodzi od dziecięcej interpretacji postaci Moses z powieści irlandzkiego pisarza Olivera Goldsmitha z 1766 rokuWikariusz Wakefield, o którym później wspomina DickensensOpowieść o dwóch miastach.

Dickens nazwał swojego brata Augustem „Mojżeszem”, ale później wyjaśnił, że „wymawiał go żartobliwie przez nos, [i] stał się Bosem, a po skróceniu stał się Bozem. Boz było dla mnie bardzo znanym słowem domowym, na długo przed tym, zanim zostałem autorem, więc zacząłem je adoptować”.

pseudonimstał się tak popularny, że opublikował kompilację swoich esejów i krótkich opowiadań zatytułowanąSzkice Bozw 1839 roku.

4. Sława Karola Dickensa utrzymywała przy życiu pewien idiom.

Wyrażenie „co do cholery”, po raz pierwszy wspomniane w SzekspiraWesołe żony Windsoru, był eufemizmem na wyczarowanie diabła. W jego książceInne Dickens: Pickwick do Chuzzlewit, autor John Bowen wyjaśnił, że nazwa „była substytutem »diabła« lub dwójki (karta lub kostka do gry z dwoma punktami), w skrócie podwojenie diabła”.

Dickens rzekomo użył pseudonimu Boz, aby odeprzeć wszelkie niestosowne porównania do Szatana, ale gdy jego prawdziwe imię zostało ujawnione i opinia publiczna zapoznała się z jego pracą, Dickens w końcu zachował 200-letnie wyrażeniemodny.

5. Charles Dickens mógł mieć epilepsję.

Chociaż żadne oznaki, że mógł cierpieć na epilepsję, nie są potwierdzone przez współczesną dokumentację medyczną, w swojej pracy powracał do zaburzeń neurologicznych wystarczająco dużo razy, aby niektórzy spekulowali, że mógł czerpać z własnych doświadczeń z napadami.

Postacie takie jak Guster zPonury dom, Mnisi zOliver Twisti Bradley Headstone zNasz wspólny przyjacielwszyscy cierpieli na epilepsję.

6. Ameryka nie była ulubionym miejscem Karola Dickensa.

Zanim po raz pierwszy wyjechał do Ameryki w 1842 r. z wykładami — o czym później wspominał w swoim dzienniku podróżyAmerykańskie notatki do powszechnego obiegu— Dickens był międzynarodową sławą ze względu na swoje pisarstwo i został tak przyjęty, gdy zwiedzał miasta na wschodnim wybrzeżu, takie jak Boston i Nowy Jork.

dom Simpsonów w prawdziwym życiu

„Nie mogę zrobić nic, co chcę zrobić, nigdzie nie iść, gdzie chcę i nie widzę niczego, co chciałbym zobaczyć” – skarżył się w liście o swoich podróżach po USA. „Jeśli skręcę w ulicę, podąża za mną tłum”.

Chociaż kochał szybko rozwijające się miasta i był zachwycony wycieczką na zachód, na amerykańską prerię, Dickens niekoniecznie spędzał czas najlepiej. Zwłaszcza w stolicy kraju: „Ponieważ Waszyngton można nazwać siedzibą śliny z nalewką tytoniową”, pisał, „nadszedł czas, kiedy muszę przyznać bez przebrania, że ​​rozpowszechnienie tych dwóch odrażających praktyk żucia i odkrztuszania mniej więcej w tym czasie nie było wcale przyjemne, a wkrótce stało się najbardziej obraźliwe i obrzydliwe”.

7. Charles Dickens pomógł w poszukiwaniach zaginionej ekspedycji Sir Johna Franklina.

Autor wykorzystał swoje wpływy, aby pomóc Lady Jane Franklin w poszukiwaniach jej męża, sir Johna Franklina, który zniknął w Arktyce wraz ze 128 załogą HMSErebi HMSTerrorpodczas poszukiwania Przejścia Północno-Zachodniego w 1845 roku. Napisał dwuczęściową analizę niefortunnej podróży zatytułowaną „The Lost Arctic Voyagers”, a nawet wykładał w całej Wielkiej Brytanii, mając nadzieję na zebranie pieniędzy na misję ratunkową.

Ostatecznie zaginionych statków odnaleziono dopiero w 2014 i 2016 roku i sugerowano różne wytłumaczenia losu załogi. Ale w tym czasie Dickens poddał się rasistowskim nastrojom i obwinił Eskimosów, pisząc: „Żaden człowiek nie może, przy każdym pokazie rozsądku, zobowiązać się do stwierdzenia, że ​​ta smutna pozostałość dzielnej bandy Franklina nie została narzucona i zabita przez samych Eskimosów … Wierzymy, że każdy dzikus jest w swoim sercu chciwy, zdradziecki i okrutny. Historie ustne Eskimosów i inne dowody pokazują, że ludzie Franklina faktycznie zmarli z głodu, chorób lub narażenia.

8. Charles Dickens udoskonalił zakończenie cliffhangera.

Większość powieści Dickensa – w tym klasyki takie jakDawid CopperfieldiOliver Twist— początkowo były pisane w miesięcznych, cotygodniowych lub nieczęstych ratach na zasadzie prenumeraty lub w czasopismach, aby później zostać ponownie opublikowane w pełnej formie książkowej. Robiąc to, Dickens zatrudniał klifów od rozdziału do rozdziału, aby zachęcić czytelników do kupowania kolejnych odcinków.

W jednym z wydarzeń z 1841 r. amerykańscy czytelnicy tak bardzo chcieli dowiedzieć się, co wydarzyło się u DickensaStary sklep z ciekawostkamiże przybyli do doków w porcie w Nowym Jorku, mając nadzieję zapytać pasażerów przybywających z Europy, czy przeczytali zakończenie historii i czy postać Nel nie żyje. (Uwaga, spoiler: tak.)

9. Charles Dickens hodował kruki i trzymał je nawet po śmierci.

Dickens posiadał ukochanego kruka, którego nazwał Grip, a nawet pojawia się jako postać w jego powieściBarnaby Rudge. W liście z 1841 roku do przyjaciela, George'a Cattermole'a, Dickens powiedział, że chciał, aby tytułowy bohater książki „zawsze był w towarzystwie domowego kruka, który jest niezmiernie bardziej mądry niż on sam. W tym celu przyglądałem się mojemu ptakowi i myślę, że mógłbym zrobić z niego bardzo dziwną postać.

Po śmierci ptaka po zjedzeniu kawałków farby ołowianej w tym samym roku, Dickens zastąpił go innym krukiem, zwanym również Grip, który był rzekomo inspiracją dla wiersza Edgara Allana Poe „The Raven”. Kiedy drugi Grip spotkał swój zgon, Dickens miał wypchaną rzecz i umieścił ptaka w skomplikowanej drewnianej i szklanej gablocie, która znajduje się obecnie w zbiorach Wolnej Biblioteki Filadelfii.

10. Charles Dickens przez jakiś czas trzymał w pobliżu swojego domowego kota.

Aby nie być gorszym od ptaków, towarzysze kociej odmiany towarzyszyli Dickensowi przez całe jego życie, a autor pewnego razu zadeklarował: „Jakiż większy dar niż miłość do kota?”

Kiedy jego kot Bob zmarł w 1862 roku, wypchano mu łapę i zamontowano na otwieraczu do listów z kości słoniowej i wygrawerowano „C.D., W pamięci Boba, 1862”. Otwieracz do listów jest obecnie wystawiony w Berg Collection of English and American Literature w nowojorskiej Bibliotece Publicznej.

11. Charles Dickens ujawnił, że jego najwcześniejszą inspiracją był Czerwony Kapturek.

W 1850 Dickens zaczął redagować tygodnik,Słowa domowe Word, do którego napisał także krótkie powieści fabularne i seryjne. W jednym ze swoich pierwszych opowiadań dla magazynu „Choinka” Dickens opisał swoją najwcześniejszą muzę jako głównego bohatera bajkiCzerwony Kapturek— być może jako sposób radzenia sobie z niewinnością własnego dzieciństwa, pożeraną przez nieoczekiwane zło. „Była moją pierwszą miłością” – napisał. „Czułem, że gdybym mógł poślubić Czerwonego Kapturka, zaznałbym doskonałej błogości. Ale tak się nie stało”.

12. Charles Dickens nie bał się mówić, co myśli.

W liście z 1860 roku napisanym do Florence Marryat, córki jego przyjaciela kapitana Fredericka Marryat, Dickens zbeształ ją po tym, jak poprosiła go o poradę i przesłała opowiadanie do redagowanego przez siebie dziennika literackiego.Przez cały rok.

„Uczciwe czytanie deklarowanych wypowiedzi i przekazywanie autorowi lub autorce całkowicie wolnej od uprzedzeń decyzji dotyczącej każdego z nich to zadanie, o skali, której najwyraźniej nie masz pojęcia” — powiedział jej Dickens. „Nie mogę […] zmienić tego, co wydaje mi się być faktem dotyczącym tej historii (na przykład), tak samo jak nie mogę zmienić mojego wzroku czy słuchu. Nie uważam tego za pasujące do mojego Dziennika”, a później mówię jej wprost: „Nie sądzę, żeby to była dobra historia”.

13. Charles Dickens był wspaniałym twórcą słów.

Dickens był drugim brytyjskim pisarzem znanym z tworzenia własnych słów i fraz, aby nie dać się prześcignąć Williamowi Szekspirowi. Dziękuj Dickensowi za słowa i wyrażenia takie jakmaślane palce, flummox, pełzacze, kosz na śmieci, brzydkie, slangowe,i więcej.

14. Charles Dickens założył dom dla „upadłych kobiet”.

Z pomocą milionerki, dziedziczki bankowości Angeli Coutts, Dickens założył i skutecznie zarządzał Urania Cottage, domem rehabilitacyjnym dla bezdomnych kobiet, byłych więźniów i prostytutek, aby mogły (miejmy nadzieję) emigrować do brytyjskich kolonii i ponownie zintegrować się ze społeczeństwem wiktoriańskim.

WedługOpiekunDickens „odwiedzał dom w Shepherd's Bush, często kilka razy w tygodniu, aby go nadzorować, wybierać więźniów, konsultować się z naczelnikami więzień, zatrudniać i zwalniać matrony, zajmować się kanalizacją i ogrodnikiem, kilka razy składać szczegółowe sprawozdania Couttsowi tydzień od tego, co się tam działo, zarządzaj pieniędzmi, prowadź staranne spisane rachunki z przeszłości dziewcząt i organizuj ich emigrację do Australii, Afryki Południowej lub Kanady”.

15. Charles Dickens był wiktoriańskim pogromcą duchów.

W erze seansów i mediów, kiedy wielu wiktorianów wierzyło zarówno w spirytyzm, jak i naukę, Dickens nie dyskryminował. W rzeczywistości, wraz z innymi autorami, takimi jak Arthur Conan Doyle i William Butler Yeats, był członkiem Ghost Club, pewnego rodzaju grupy składającej się tylko z członków, która próbowała badać rzekome nadprzyrodzone spotkania i nawiedzenia, często ujawniając przy tym oszustwa.

Ma to sens, biorąc pod uwagę, że niektóre z najbardziej znanych prac Dickensa, takie jakKolęda, opiera się na nadprzyrodzonym. Ale w przeciwieństwie do Conana Doyle'a pozostał sceptykiem.

„Mój własny umysł jest całkowicie bezstronny i niewzruszony w tym temacie. Wcale nie udaję, że takie rzeczy nie są” — powiedział Dickens w liście z września 1859 roku do pisarza Williama Howitta. „Ale… nie spotkałem się jeszcze z żadną historią o duchach, która zostałaby mi udowodniona, lub która nie miałaby w sobie zauważalnej osobliwości – że zmiana jakiejś drobnej okoliczności sprowadziłaby ją do zakresu zwykłego naturalnego prawdopodobieństwa”.

16. Napisał więcej świątecznych historii niż tylko ta, o której myślisz.

Kolędamoże być jego najsłynniejszą bożonarodzeniową opowieścią, ale Charles Dickens był także autorem innych opowieści o tematyce świątecznej, takich jakKuranty, który ponownie zajmuje się duchami, iŚwierszcz na palenisku. W tej historii inny główny bohater przechodzi transformację serca podobną do Scrooge'a.

17. Wypadek kolejowy omal nie wykoleił Naszego Wspólnego Przyjaciela.

10 czerwca 1865 r. Dickens wracał do domu z Francji, gdy jego pociąg wykoleił się podczas przejeżdżania przez most, a jego samochód zwisał z torów. Po znalezieniu konduktora, który dał mu klucze do siedmiu wagonów pierwszej klasy, które wpadły do ​​rzeki poniżej, 53-letni wówczas pisarz pomógł uratować unieruchomionych pasażerów.

ile zarabiają łowcy duchów?

Kiedy wszystko zostało powiedziane i zrobione, był zmuszony wspiąć się z powrotem do wiszącego samochodu, aby odzyskać właśnie ukończoną brakującą częśćNasz wspólny przyjacielmiał wysłać do swoich wydawców.

18. Charles Dickens został pochowany w Opactwie Westminsterskim wbrew jego woli.

Autor miał konkretne plany na spędzenie wieczności. Początkowo chciał być pochowany obok siostry swojej żony Katarzyny, jego muzy Mary Hogarth (która zmarła w 1837 r. i została pochowana na cmentarzu Kensal Green w Londynie). Następnie poprosił o pochowanie w prostym grobie na cmentarzu katedry Rochester w Kent.

Dickens upadł po udarze podczas posiłku w domu z drugą siostrą swojej żony, Georginą Hogarth; zmarł 9 czerwca 1870 r. Ale nie znalazł się w żadnym z wybranych przez siebie miejsc. Zamiast tego został zabrany do Zakątka Poetów Opactwa Westminsterskiego, ponieważ dziekan Westminsteru, Arthur Stanley, chciał, aby słynny pisarz nadał wówczas pewne znaczenie kulturowe Opactwu.

Pomimo zastrzeżenia w testamencie, że „nie ogłasza się publicznie czasu ani miejsca mojego pochówku”, setki tysięcy ludzi ustawiło się w kolejce, aby przejść obok jego ciała w Opactwie Westminsterskim.